(ըստ՝ Բրենդոն Մարքեթի)
Եթե կա մի բան, որը բոլոր ժամանակներում և ողջ աշխարհով հատուկ է բոլոր մարդկանց, դա մահն է: Մահին բախվելու ենք բոլորս: Ոչ մի վարժություն կամ դիետա, ոչ մի մեդիտացիա կամ հարստության չափ չի կարող օգնել մարդուն խուսափել այդ փորձությունից: Այդ զորավոր ուժի ազդեցության տակ բոլորն են հավասար:
Մահվան վերջնական բնույթը, գումարվելով կյանքից հետո իրականության անորոշության հետ, շատերի մոտ է վախ ծնում: Սա հատկապես ակնհայտ է դառնում, երբ ուսումնասիրում ենք ծերանալու դեմ մղվող պայքարը: Մենք հույսեր ենք փայփայում, որ հաջորդ դեղամիջոցը, հաջորդ վիրահատությունը կամ հաջորդ գենետիկական հայտնագործությունը կօգնի մեզ երկարացնել մեր կյանքը:
Այնուամենայնիվ, ոչ բոլորն են վախով ու անորոշությամբ վերաբերվում մահին :
Մի քանի տարի առաջ իմ ընկերներից մեկը բախվեց այս անդեմ թշնամուն: Տասնվեց տարեկանում նրա մոտ ախտորոշվեց ստամոքսի քաղցկեղ: Բժիշկները փորձեցին բոլոր հնարավոր և անհնարին բուժումները, սակայն՝ ապարդյուն: Մեկուկես տարում նա եղավ երկու տարբեր քաղաքներում, երեք տարբեր հիվանդանոցներում, կորցրեց մոտ 40կգ քաշ, զրկվեց մազերից: Նա ստացիոնար և հեռակա բոլոր հնարավոր բուժումներ ընդունեց, բայց…անօգուտ. հիվանդությունից տասնութ ամիս անց այլևս ոչինչ չէր մնացել անելու:
Ամեն ինչ փորձած լինելով՝ Ռոբերտի բժիշկներին մնում էր միայն անել վերջին բանը՝ տղային ուղարկել տուն՝ ապրելու իր կյանքի վերջին օրերը:
Այդ ժամանակ ես խորապես տրտմած էի, վախենում էի մտերիմ ընկերոջս կորցնելու մտքից և բարկացած էի Աստծո վրա: Բարկացած էի, քանի որ Նա չէր բժշկում ընկերոջս, բարկացած էի, որ Ռոբերտն այսքա՜ն տառապում է:
Ի զարմանս ինձ՝ Ռոբերտը չէր կիսում իմ բարկությունը: Թվում էր, թե այս դաժան իրականությունը նա ընդունում է ընդամենը շփոթմունքով, որպիսին կզգար առաջին ժամադրությանը գնացող պատանին: Մինչ օրս, երբ հիշում եմ ահեղ փոթորկի առջև կանգնած այդ տղայի դեմքի խաղաղությունը, ինձ մի տարօրինակ երկյուղ է պատում:
Նրա ներքին հանդարտությունը և կյանքին խաղաղ աչքերով նայելու բնավորության այդ հատկանիշը ի ծնե չէին և ո՛չ էլ բխում էին անտարբերությունից: Այդ խաղաղությունը բխում էր մի որոշումից, որը Ռոբերտը կայացրել էր իր ախտորոշումից ամիսներ առաջ. խաղաղություն գտնել Աստծո մեջ, որովհետև Աստված խաղաղությունն է…
Ռոբերտն իր խաղաղությունը գտել էր Աստվածաշնչի էջերում: Հռոմեացիս թղթում նա կարդացել էր. «Որովհետև բոլորը մեղանչեցին և Աստծո փառքից պակասած են» (Հռոմեացիս 3:23): Նա նաև կարդացել էր՝ «Որովհետև մեղքի վարձքը մահն է, բայց Աստծո շնորհքը՝ հավիտենական կյանք մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի ձեռքով» (Հռոմեացիս 6:23):
Հիսուս այն Մեկն է, որի մասին Եսային գրում է. «Եվ Նրա անունը կկոչվի Սքանչելի, Խորհրդական, Հզոր Աստված, Հավիտենականության Հայր, Խաղաղության Իշխան» (Եսայիա 9:6):
Խաղաղության Իշխանը եկավ Երկիր, որպեսզի յուրաքանչյուր մարդ Աստծո հետ խաղաղության հնարավորություն ունենա: Ռոբերտը որոշել էր վստահել Հիսուսին, և դրա արդյունքում նրա խաղաղությունն ավելի քան տեսանելի էր:
Ռոբերտը միակ մարդը չէր, ով նման որոշման կարիքն ուներ: Մենք բոլորս ունենք դրա կարիքը, և պետք է որոշենք՝ ընդունե՞լ, թե՞ մերժել Աստծո կողմից մեզ տրվող հավիտենական կյանքի պարգևը: Եթե մերժենք, ապա կդատապարտվենք հոգևոր մահվան՝ Աստծուց հավիտենական բաժանման, իսկ եթե, այնուամենայնիվ, ընդունենք Նրա պարգևը, ապա հավիտենական կյանք կստանանք:
Թեև հավիտենական կյանքն ընդունելը մեզ չի ազատում ֆիզիակական մահվան իրողությունից, սակայն մենք դրան ավելի խաղաղ կվերաբերվենք, մանավանդ, եթե գիտակցենք, որ տեղափոխվում ենք Երկինք, դեպի հավիտենական կյանք:
Ահա այս ճշմարտությունն էր հայտնաբերել Ռոբերտը: Մահվանը հաջորդող մեր վիճակի փոփոխության գիտակցությունը Աստծո հետ նոր և իրական հարաբերությունների հասնելու հուսալի միջոց է այս աշխարհում: Այս նույն ճշմարտությամբ եմ ապրում նաև ես և ունեմ այդ նույն հարաբերությունը, որն ամեն օր ինձ ուժով ու վստահությամբ է լցնում:
Եթե կանգնած ես մահվան նախաշեմին և խորհում ես մահից անդին գոյություն ունեցող կյանքի մասին կամ պայքարում ես ապրելու համար, ապա, անկախ ամեն ինչից, կարող ես լցվել խաղաղությամբ ու հույսով, եթե ինքդ էլ հավատաս այս ճշմարտությանը: Կարող ես ընթերցել նաև «Անձնապես Աստծուն ճանաչելը» հոդվածը:
| ► | Ինչպես ճանաչել Աստծուն… |
| ► | Ես հարց կամ մեկնաբանություն ունեմ… |
